Ένας απίστευτος γάμος – έκπληξη για τον γαμπρό

Σε αυτόν το γάμο ΟΛΟΙ ήξεραν ότι ο Γιώργος (ο γαμπρός) παντρεύεται την Κυριακή… όλοι εκτός από τον ίδιο! Όσο τρελό και αν ακούγεται αυτό είναι πραγματική ιστορία, ένας πραγματικός γάμος όπου η ερωτευμένη νύφη σχεδίασε ολόκληρο το γάμο μαζί με συγγενείς και φίλους για να κάνει έκπληξη στον αγαπημένο Γιώργο της… την έκπληξη της ζωής του!

Don’t miss this amazing suprise wedding captured by C & P Sofikitis

Η νύφη μοιράστηκε μαζί μας: “Κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι εντελώς αναπάντεχα αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι για να προχωρήσω παρακάτω γιατί είχα αρχίσει να νιώθω ότι βαλτώνω. Κοίταξα πίσω μου και είδα όλα τα δύσκολα που πέρασα μέχρι να φτάσω στο σήμερα. Κάποια απ’ αυτά πολύ δύσκολα μέσα στο μικρό μου κεφαλάκι. Φτάνοντας στα τελευταία 4 χρόνια είδα και τον Γιώργο. Χαμογέλασα μόλις συνηδειτοποίησα ότι δεν με έχει κάνει να κλάψω ούτε μια φορά. Πως γίνεται; Αν είσαι ο Γιώργος γίνεται Θυμήθηκα την απάντησή του όταν τον ρώτησα γιατί μένει μαζί μου. Γιατί αγαπάει ένα τσουβάλι γεμάτο προβλήματα; Η απάντηση ήταν ότι περιμένει! Περιμένει να γίνω αυτό που στ’ αλήθεια είμαι! Αναρωτήθηκα τι στ’ αλήθεια περιμένει και τι στ’ αλήθεια είμαι! Δεν το βρήκα αλλά κατέληξα στο τι θέλω να είμαι! Ευτυχισμένη! Θέλω να είμαι ευτυχισμένη, είπα. Κάπου τυχαία διάβασα ένα άρθρο με τίτλο “Η ευτυχία είναι απόφαση” και… αυτό ήταν! Αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένη και να δοκιμάσω να σκεφτώ και κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μου. Ο άνθρωπος που αξίζει το πρώτο μεγάλο δώρο από την καινούρια Ελένη είναι εκείνος που “περίμενε”. Εκείνος που δεν την έκανε ποτέ να κλάψει. Ήξερα ότι ο Γιώργος θέλει όσο τίποτα άλλο να κάνει μια οικογένεια. Αυτό λοιπόν θα είναι το δώρο μου σε εκείνον αλλά και σε μένα. Ήξερα επίσης ότι εγώ στην ιδέα του γάμου και της οικογένειας βγάζω σπυράκια. Φοβόμουν και φοβάμαι τόσο πολύ αυτό το “για πάντα”! Χριστέ μου! Και τώρα που το γράφω με πιάνει τάση φυγής! Αλλά η καινούρια Ελένη αποφάσισε να βουτήξει στη ζωή σαν να βουτά στο κενό, μια κι έξω! Και αν είναι να σπάσει τα μούτρα της να έχει να θυμάται ότι τα έσπασε εντυπωσιακά κι όχι βαρετά και φοβισμένα! Υπήρχε όμως πάντα η πιθανότητα να αλλάξω γνώμη! Είπαμε… καινούργια η Ελένη αλλά μην τρελαίνεστε κιόλας! Δεν θα μάθαινε κανένας τίποτα έως και την τελευταία στιγμή. Δεν θα μάθαινε τίποτα ούτε ο Γιώργος! Αν αλλάξω γνώμη δεν τρέχει τίποτα αλλά αν δεν αλλάξω θα είναι η έκπληξη της ζωής του! Δώρο ζωής! Όχι ο γάμος ακριβώς αλλά η ανάμνηση αυτού του γάμου. Ένα τρελό πάρτι για να του συστήσω την καινούρια Ελένη! Ο τέλειος γάμος!!!!”

“Ο γάμος μας θα γινόταν στη μαγική Βυζίτσα στο Πήλιο! Έφυγα μια μέρα κρυφά απ’ όλους και γύρισα όλα τα χωριά του Πηλίου ψάχνοντας το τέλειο σκηνικό που είχα φανταστεί. Και το βρήκα μαζί με την Ειρήνη:Ένα χωριό με γραφικό εκκλησάκι, πολύ φως, καλή ενέργεια, ζεστούς κατοίκους, ωραία πλατεία με μεγάλο πλάτανο και μια παλιά βρύση! Το σύμπαν συνωμοτούσε…”

“Το γλέντι του γάμου θα γινόταν στην ταβέρνα του Γιωργάρα! Τους είπα ότι ο γάμος είναι έκπληξη στον γαμπρό και γέλασαν με την ψυχή τους! Όχι επειδή δεν με πίστεψαν! Ούτε επειδή με πέρασαν για τρελή αλλά γιατί τους άρεσε πολύ η ιδέα. Σου λέω κάτι είχαν πάθει όλοι τότε και μου έλεγαν σε όλα ναι λες και κάποιος γιατρός τους είχε δώσει οδηγίες! Τα λόγια είναι περιττά για τον Γιωργάρα, το γιο του τον Αποστόλη και τη γυναίκα του την Άρτεμις. Ούτε οι συγγενείς μου δεν πρέπει να αγκάλιασαν έτσι την ιδέα μου!”

“Άρχισα να φαντασιώνομαι τον τέλειο γάμο μας και χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει να τον προετοιμάζω. Σαν παιχνίδι το είδα στην αρχή! Έπλαθα μια φανταστική νύφη, την τοποθετούσα σε ένα τέλειο σκηνικό, έντυνα τον γαμπρό, έφτιαχνα την ιδανική λίστα καλεσμένων, στόλιζα τα πάντα όπως τα ήθελα και επένδυα την ταινία μου με την κατάλληλη μουσική! Όλα αυτά χωρίς συνέπειες! Οποιαδήποτε στιγμή αποφάσιζα θα πατούσα ένα delete και ούτε γάτα ούτε ζημιά! Το χρονικό της τρέλας είχε ξεκινήσει και δεν το είχα πάρει είδηση. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος να ετοιμάσω τα πάντα ανεπηρέαστη και χωρίς άγχος!”

“Όλα έγιναν μέσα από ένα κινητό ώρες νυχτερινές. Δούλευα σε ένα σκάφος και οι μόνες ελεύθερες ώρες ήταν εκείνες της ξεκούρασης. Ποιας ξεκούρασης;;;!!! Το Love4Weddings με βοήθησε απίστευτα γιατί δεν ήξερα από που να αρχίσω και πως θα τελειώσω! Αφού η έρευνα και η νοητή προετοιμασία είχε φτάσει σε ένα καλό σημείο χρειαζόμουν συμμάχους. Τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς τη βοήθεια μιας “ομάδας παραγωγής” έτοιμης για κάθε τρέλα μου και φυσικά ενήμερης ότι όλο αυτό μπορεί και να μη γίνει ποτέ! Ο Θεός τους φώτισε και με ακολούθησαν σε όλη αυτή την τρέλα χωρίς να αντιδράσουν στην κυκλοθυμία μου. ‘Η πολύ μας αγαπάνε ή είναι όλοι τους τρελοί! Όπως και να χει… τους αγαπώ!”

“Όλη η προετοιμασία ήταν ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και το μόνο πικρό σημείο της όλης ιστορίας είναι ότι δεν μοιράστηκα την εμπειρία αυτή με τον Γιώργο…”

“Τα δύσκολα άρχισαν όταν έπρεπε να γίνουν οι πρώτες ανακοινώσεις στους πολύ κοντινούς συγγενείς! Ποιός είδε το Θεό και δεν το φοβήθηκε! Το σκηνοθετικό μου δαιμόνιο όμως ήταν στα καλύτερα του. Η κάθε ανακοίνωση έγινε μπροστά από την κάμερα του κινητού. Πατούσα εγώ το record και τους το ξεφούρνιζα. Τους έλεγα ότι το βίντεο αυτό θα παίξει και την βραδιά του γάμου και κάπως μαζευόντουσαν… Τρομερή εφεύρεση η κάμερα! Εδώ θα ευχαριστήσω όποιον την ανακάλυψε! Γλίτωσα πολύ ξύλο!”

“Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ με τις άδειες του γάμου! Προσπάθησα να μιλήσω για την ιδέα μου σε πολλούς ιερείς αλλά το πιστοποιητικό αγαμίας του δεν το έπαιρνα χωρίς τον ίδιο με τίποτα! Έτσι σκηνοθέτησα και την πρόταση γάμου! Έβαλα τη διευθύντρια να τον πάρει τηλέφωνο και να του προτείνει να μου κάνει μια πρωτότυπη πρόταση γάμου! Να βγάλει μια τυπική άδεια γάμου και αντί για δαχτυλίδια να μου κάνει την πρόταση! Ίσως να άρχιζαν έτσι να με ψήνουν να σκεφτώ το γάμο. Εκείνος ενθουσιάστηκε… πήρε κι ένα δαχτυλίδι, έκλεισε κι ένα δωμάτιο σε κάποιο άσχετο χωριό του Πηλίου και ετοιμαζόταν στο Σαββατοκύριακο που θα πηγαίναμε εκεί να μου το ξεφούρνιζε!”

“Φτάσαμε οι δυο μας στη Βυζίτσα για Σαββατοκύριακο. Εκεί μας περίμεναν οι πιο αγαπημένοι κρατώντας τα πανό…Με πιάνουν πάλι τα κλάματα τώρα που τα σκέφτομαι… Αλλά αυτή τη φορά είναι δάκρυα χαράς! Κάθε τι που γινόταν ήταν για το Γιώργο σοκαριστικό! Απ’ ότι μου είπε τα μάτια του θόλωσαν και έβλεπε μόνο πρόσωπα να αναβοσβήνουν σαν φλασάκια. Του κόπηκαν τα γόνατα! Κάθισε κάτω και… δάκρυσε…Έκλαψε δηλαδή κανονικά σαν παιδάκι που βλέπει τον Άγιο Βασίλη!  Ακολούθησαν αγκαλιές, φιλιά, γέλια, κλάματα και εξηγήσεις! Πολλές εξηγήσεις! Ρωτούσε συνέχεια για τα πάντα! Άρχισε να παίρνει τηλέφωνα και να ρωτάει τους φίλους του αν ξέρουν ότι παντρεύεται! Όποιος δεν το ήξερε (γιατί μου είχε ξεφύγει) το μάθαινε την Παρασκευή το βράδυ και την Κυριακή το πρωί ήταν στην εκκλησία.

“Δεν τον αφήσαμε να ησυχάσει ούτε λεπτό! Περάσαμε τρεις μέρες να προσπαθούμε να συνεφέρουμε τον Γιώργο. Ήταν κάτι μεταξύ εγκεφαλικού και υπέρμετρης ευτυχίας! Έλεγε συνεχώς: “Για μένα γίνεται όλο αυτό;” Πως να τον πείσεις τώρα ότι είναι το λιγότερο που του αξίζει!”

“Μόλις έγιναν τα αποκαλυπτήρια έπαθε διπλό σοκ! Γιατί αυτός με πήγαινε εκεί για να μου κάνει εκείνος έκπληξη! Τον έβαλαν λοιπόν να μου κάνει πρόταση μπροστά σε όλους! Έστειλε την αδερφή μου να φέρει το δαχτυλίδι από το αμάξι και μου διάβασε ένα στίχο που δεν είχε προλάβει ακόμα να μάθει απ’ έξω! Μου είπε λοιπόν ότι : “έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες και αγάπη είναι να ερωτεύεσαι τις διαφορές”. Μου έδωσε το δαχτυλίδι και έβαλε κάτι κλάματα μπροστά σε όλους….. δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει…
Τον πήρα αγκαλιά και του είπα ότι θα το σκεφτώ!!!”

“Για την οργάνωση του γάμου μας το δύσκολο ήταν ποιους θα καλούσαμε!Οικογενειακές υποχρεώσεις, συγγενείς που έχω να συναντήσω από την τελευταία κηδεία που έλαχε στο σόι, επαγγελματικές υποχρεώσεις, συνεργάτες που κάλεσαν τους γονείς μου στους γάμους των παιδιών τους, κοινωνικές υποχρεώσεις…. Στον φανταστικό μου γάμο όμως δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά! Ήθελα να όπου γυρίζουμε το κεφάλι μας με το Γιώργο να βλέπουμε αγαπημένους ανθρώπους! Ήθελα να υπάρχει μόνο συγκίνηση και αγάπη! Ούτε κουτσομπολιό, ούτε κριτική, ούτε κακεντρέχεια, ούτε δώρα από υποχρέωση…”

“Χωριστήκαμε για να κοιμηθούμε σε ξεχωριστά δωμάτια! Ένας ξενώνας για τη νύφη και ένας για το γαμπρό! Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και τα Μεγάλα Διονύσια συνεχίστηκαν σαν να μην είχαμε κλείσει τα μάτια μας! Το καφέ του Νίκου είχε γίνει γιάφκα παραγωγής! Η διευθύντρια παραγωγής Ειρήνη με την κοιλιά στο στόμα (έγκυος στον 8ο μήνα της) έτρεχε για τις τελευταίες λεπτομέρειες! Έπρεπε να υποδεχτούμε στο μικρό μας χωριουδάκι 140 άτομα! Ναι! Τόσοι μαζεύτηκαν τελικά! 140 άτομα κράτησαν το μυστικό επτασφράγιστο μέχρι εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι τη μαμά μου, την αδερφή μου και την Ειρήνη να τρέχουν για τις τελευταίες λεπτομέρειες! Δεν ξέρω για τι ακριβώς έτρεχαν τώρα που το σκέφτομαι! Εγώ είχα παραδώσει το πνεύμα μου και φώναζα συνέχεια ότι παντρεύομαι μπας και το πιστέψω, ο Γιώργος προσπαθούσε να ξαναβρεί το χρώμα του και οι υπόλοιποι γελούσαν! Γελούσαν όλοι συνεχώς! Δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό που σου λέω! Επί τρεις μέρες όλοι γελούσαν! Και το είχα καταφέρει αυτό εγώ! Ποια; Εγώ! Που πάντα κλαίω!”

“Στήθηκε ένα φαγοπότι από το πουθενά στα καλά καθούμενα και να οι χοροί, να τα τραγούδια, να πάλι τα κλάματα, να και οι αγκαλιές! Αν κάποιος μας έβλεπε δεν θα πίστευε ότι είχαμε έρθει για γάμο! Κι άλλοι παντρεύτηκαν ρε παιδιά θα μας έλεγαν! Δεν κάνανε έτσι! Που να εξηγείς τώρα και ποιος να καταλάβει! Το παράξενο είναι ότι ήταν τόση η συναισθηματική μας φόρτιση που τους παρέσυρε όλους! Δεν ρωτούσε μετά από λίγο κανένας τίποτα! Ούτε πως, ούτε γιατί! Άρχισε να γιορτάζει από την Παρασκευή το βράδυ μαζί μας ένα ολόκληρο χωριό! Χόρευαν συγκινημένοι κι οι άγνωστοι!”

“Είχα διαβάσει παντού ότι η πρόσκληση είναι η πρώτη εντύπωση που δίνεις στους καλεσμένους για το γάμο που θα ακολουθήσει! Λαδόκολλα, σπάγκος… σφραγίδες “επείγον” και “άκρως εμπιστευτικό”, φθηνό χαρτονάκι, μια ωραία φωτογραφία από το ίντερνετ, ένα παλαβό περιεκτικό κείμενο και το μότο της καινούριας Ελένης: “Η ευτυχία είναι απόφαση”. Μαρκαδοράκια και χειρόγραφη αφιέρωση στον κάθε καλεσμένο!”

“Το budget ήταν κάτι παραπάνω από περιορισμένο αλλά αυτό δεν εμπόδισε κάποιους ανθρώπους να με αντιμετωπίσουν και να μου συμπεριφερθούν σαν να είχα στη διάθεση μου τα λεφτά όλου του κόσμου. Δεν θα ξεχάσω τη Ζωή που με παρότρυνε να δοκιμάσω ακόμα και τα πιο ακριβά νυφικά ενώ και δυο ξέραμε ότι δεν μπορώ να τα έχω. Έβρισκε έναν συγκινητικό τρόπο να μου απομυθοποιεί τις πιο ακριβές δαντέλες ενώ τις φορούσα λέγοντας μου ότι δεν με κολακεύουν! Και η Ζωή είναι μόνο ένα απλό παράδειγμα. Ο Κωνσταντίνος ή αλλιώς αστυνόμος Σαΐνης (όλοι στην ομάδα παραγωγής είχαν τα ψευδώνυμα τους) που μ’ έκανε να θυμηθώ ότι η φωτογραφία είναι τέχνη ψυχής και ότι καμιά φορά ένας γάμος μπορεί να σημαίνει πολύ περισσότερα από ένα κοινωνικό event! Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα μιζέρια χάρη σε ανθρώπους σαν κι αυτούς! Οι άνθρωποι στο εργαστήρι που μας έφτιαξαν τις βέρες (και δέχτηκαν να γράψουν μέσα στη βέρα “σ’ αγαπάω” αντί για το όνομα μου και την ημερομηνία του γάμου)… Ο πωλητής στο κατάστημα που έστειλα τον Γιώργο να πάρει κοστούμι για έναν άλλο γάμο που είχαμε να πάμε (αφού του είχα περιγράψει το νυφικό μου και το ύφος του γάμου)…. Η Λία που ακόμα θα κάνει ψυχοθεραπεία για τα νεύρα που της έσπασα… Όλοι…. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ…”

“Υποδεχόμασταν συνεχώς αγαπημένα πρόσωπα! Ο Γιώργος σε κάθε άφιξη κι ένα μικρούλι εγκεφαλικούλι! “Κι εσύ στο κόλπο; Τι; Κι εσύ;” Όλη τη μέρα! Έσκασε μύτη κι ένα τεράστιο φορτηγό με ηχοσυστήματα κάπως υπερβολικά για το μικρό μας χωριό. Να είναι καλά ο φίλος μου ο Γιάννης! Γέλασαν και τα κατσίκια εκείνη τη μέρα! Το βράδυ μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία του χωριού να φάνε! Κανονικά αυτό μπορεί να θεωρηθεί pre-wedding πάρτι! Ήμασταν όλοι με τις φόρμες μας και τα σκουφάκια μες το κρύο και άλλος έτρωγε, άλλος κρεμούσε φωτάκια στον πλάτανο, άλλος έκανε πρόβα το σχήμα των τραπεζιών, η διευθύντρια παραγωγής με κυνηγούσε να της πω που θα καθίσουν οι καλεσμένοι, ο ηχολήπτης να ρωτάει τον μαέστρο Γιάννη για το τραγούδι του πρώτου χορού, ο Γιάννης να κυνηγάει τη διευθύντρια να τη ρωτήσει κι εκείνη με τη σειρά της πάλι να κυνηγάει εμένα!”

“Η αδερφή μου να στήνει έναν προτζέκτορα, η μάνα μου να τρέχει να ψάχνει δωμάτια για τους έξτρα καλεσμένους του Γιώργου και να μιλάει και σε ένα κινητό με τον οδηγό του λεωφορείου που έφερνε τους εναπομείναντες!!! Εγώ στο πουθενά… μεθυσμένη χωρίς ποτό… και ο Γιώργος… ζόμπι! Αφού φάγαμε όλοι και κάπως ηρεμήσαμε για ένα μισάωρο έγινε εκείνη η προβολή που τους είχα τάξει! Οι αντιδράσεις τους στην ανακοίνωση του γάμου! Δώσε πάλι κλάμα και μετά πάλι γέλιο και μετά χορός και τραγούδι!!!! Κι ενώ οι μισοί ντρεπόντουσαν οι άλλοι μισοί ζητούσαν αντίγραφο αυτού του βίντεο!”

“Ένα από τα βίντεο που προβλήθηκαν το δεύτερο βράδυ ήταν αυτό που είχε τραβήξει ο φίλος του ο Χρήστος όταν πήγε μαζί του στην εκκλησία ως μάρτυρας να πάρουν αυτό το πιστοποιητικό! Στο βίντεο αυτό φαίνεται ο Γιώργος να γελάει για το χουνέρι που μου ετοιμάζει! Πού να’ ξερε ο φουκαράς!!!”

“Είχε φτάσει η ώρα τρεις το πρωί και δεν σταματούσε κανείς να χορεύει! Τους έστειλα με το ζόρι για ύπνο γιατί το πρωί ήθελα να έχουν δυνάμεις”.

“Ξημέρωσε η μεγάλη μέρα… ποια ήταν τώρα η μικρή και ποια ήταν η μεγάλη από αυτό το τριήμερο δεν γνωρίζω…Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι κάθε μέρα περνούσε πιο γρήγορα από την προηγούμενη. Ξύπνησα πολύ νωρίς με δυο ώρες ύπνο. Άνοιξα το παράθυρο μου και είχε έναν ήλιο τόσο δυνατό! Όλες οι προβλέψεις για τον καιρό έδιναν μόνο βροχή για αυτό το τριήμερο. Επέμενε όλη η παραγωγή να νοικιάσουμε τέντες! Φαντάσου τώρα την γραφική πλατεία, την παλιά βρύση και την τέντα κάτω από τον πλάτανο! Να πεθάνω καλύτερα! Έλεγα σε όλους ότι εκείνη τη μέρα θα έχει ήλιο γιατί το έχω κανονίσει με το Θεό! Τρελή με λέγανε πάλι! Βγήκε εκείνη τη μέρα ένας ήλιος…. λες και το χα κανονίσει στ’ αλήθεια μαζί Του! Γεια σου Paulo Coelho με τα ωραία σου είπα! Συνομοτούσε σου λέω το σύμπαν ολόκληρο! Όλοι κοιμόντουσαν στον ξενώνα μου! Έμπαινα σε κάθε δωμάτιο και τους τραβούσα τις κουβέρτες! Σηκωθείτεεεεε… Παντρεύομαι!!!!! Βγήκα στο παράθυρο και άρχισα να φωνάζω για να ξυπνήσει όλο το χωριό! “Παντρεύομαι!!!”

“Κατέβηκα να πιω καφέ και πάλι τους έβλεπα όλους (αφού εγώ τους ξύπνησα) να τρέχουν! Μα γιατί τρέχουν στους γάμους; Εγώ έπινα καφέ και τραγουδούσα! Γελούσα γιατι μάθαινα οτι του Γιώργου δεν του κάνει το κοστούμι, οτι είχαμε ξεχάσει να του πάρουμε ζώνη και άλλα τέτοια!Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος εκεί! Ήταν τέλεια! Δεν ήξερα πόσο πιο ωραίο θα γίνει μετά! Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, φόρεσα το νυφικό νυχτικάκι που μου είχε φέρει η μαμά μου και βγήκα για να “στολιστώ”. Τι να στολίσουν πανάθεμα με που αλλού η Λίνα (κομμώτρια και φίλη μου) αλλού εγώ! Να βάφει η Ρεβέκκα (μακιγιέζ και φίλη μου καλή κι αυτή) να κλαίω εγώ! Μπαίνει κάποια στιγμή μέσα και η Ματούλα! (Η ψυχολόγος μου! Έχουμε εξερευνήσει όλη την άβυσσο παρέα κι έτυχε να παντρευτώ στο χωριό της. Της πήγα μια μέρα ένα προσκλητήριο και μου λέει πλάκα κάνεις! Αυτό είναι το χωριό μου!  Μπαίνει μέσα η Ματούλα, πέφτω εγώ στην αγκαλιά της και αλλού οι μπούκλες αλλού οι μάσκαρες! Άντε ξανά μανά να στολίζουν οι άλλες! Κάτι κοριτσάκια να τραγουδάνε το “σήμερα γάμος γίνεται” και να κλαίμε όλοι πολύ! Η Ρεβέκκα να μην ξέρει ποια να πρωτορετουσάρει! Έκλαιγε και η Ρεβέκκα!”

“Δεν είχαμε παρανυφάκια! Ειχαμε παραγαμπράκια! Τέσσερα αγοράκια ντυμένα μικροί σεφ! Μες τον συμβολισμό ο γάμος! ‘Ηρθαν λοιπόν να για έλεγχο και έφυγαν σφαίρα για την εκκλήσια! Μου είπαν οτι ο Γιώργος μολις τα είδε φώναξε:“Δεν αντέχω άλλο! Τί με περιμένει ακόμα!”

“Κάποια στιγμή ακούμε κάποιον να φωνάζει ότι η ώρα είναι 1 και ο γάμος ήταν στις 12… Μαζευόμαστε όπως όπως και τρέχουμε! Άρχισα να τρέχω κι εγώ τώρα! Φαντάσου… Έφυγαν όλοι και έμεινα μόνη μου! Έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και λέω… Βούτα τώρα κι ότι γίνει! Κατέβηκα μια παλιά ξύλινη σκάλα και βγήκα στο φως. Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή του γάμου μου: Ήταν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι στην αυλή μου… Με περίμεναν… Περίμεναν (όλοι βουρκωμένοι αλλά γελαστοί) να με πάνε στην καινούρια μου ζωή… Πάλι κλαίω….”

“Έτσι ένιωσα… ότι ήταν όλοι εκεί… δεν έλειπε κανένας! Κοντοστάθηκα λες και με βάρεσε κεραυνός! Δεν το πίστευα! Ήταν όλοι εκεί και ήταν ευτυχισμένοι. Τα όργανα έπαιζαν την πατινάδα του γάμου και ο αδερφός του γαμπρού με περίμενε με τα σανδάλια στο χέρι για να με ασημώσει! Είχα ξεσηκώσει όλα τα ωραία έθιμα…”

“Περπατήσαμε ως την εκκλησία όλοι μαζί. Από τα δεξιά με κρατούσε ο μπαμπάς μου και απo τα αριστερά ο αδερφός μου! Και πίσω μας όλοι! Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γίνεται αλλά μάλλον το χαιρόμουν γιατί χόρευα σε όλο το δρόμο και γελούσα! Αλλά στα αλήθεια δεν καταλάβαινα! Είχα μπει στον αυτόματο γιατί ερχόταν ο πανικούλης. Τι πανικούλης… Το χάος ήρθε! Πριν κατέβουμε το μονοπατάκι της εκκλησίας χόρεψα κι έναν τελευταίο χορό με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου σαν αποχαιρετιστήριο και αυτό ήταν! Φτάσαμε στον Γιώργο…”

 “Δεν ξέρω πως με είδε ο Γιώργος αλλά θυμάμαι ότι μου είπε: “Εδώ που φτάσαμε προχώρα τώρα και βλέπουμε!”

“Εγώ ένιωθα ότι λιποθυμάω! Είχα ζητήσει απο όλους να είναι ήσυχοι μες την εκκλησία για να ακούσουμε το μυστήριο. Και έτσι έγινε! Δεν μιλούσε κανείς… εκτός από μένα! Δεν έκατσα ήσυχη ούτε για ένα λεπτό, ούτε για μια φωτογραφία! Είχα γραπώσει το Γιώργο από το μπράτσο και μιλούσα συνέχεια! Έκλαιγα… έψαχνα τη Ματούλα… έψαχνα την έξοδο κινδύνου, έψαχνα χαρτομάντηλο… έψαχνα κι εγώ δεν ξέρω τι έψαχνα! Δεν υπάρχει αυτό που έπαθα! Τι κάνουμε εδώ μέσα! Που τους έφερα όλους εδώ πάνω και γιατί είναι τόσο ήσυχοι, σκεφτόμουν! Ο Γιώργος να έχει μια γαλήνη στο πρόσωπο …”

“Βγήκαμε από την εκκλησία και πάλι τα όργανα και η πατινάδα, οι χοροί, πάλι ρύζι και να πετάξει και η νύφη την ανθοδέσμη και την πιάνει η αδερφή μου και κουμπάρα και πάρε και χορούς με την αδερφή μου και γέλια και φωνές και κλαρίνα και χορός και πάλι αγκαλιές και πάλι λίγο κλάμα… Παναγία μου… δεν είχε κορύφωση αυτό το πράγμα! Όλο δυνάμωνε! Κι όχι απλώς δυνάμωνε αλλά είχαν μπει όλοι πια σε ένα τρελό τριπάκι και τα πράγματα γινόντουσαν από μόνα τους! Όλα είχαν μια μαγική συνέχεια χωρίς να τα συντονίζει κανείς!”

“Φτάσαμε στην πλατεία πάλι περπατώντας…Μπροστά εμείς και πίσω μας όλοι! Η Λία και ο Αποστόλης είχαν ετοιμάσει τα πάντα τόσο όμορφα… Η πλατεία ήταν σαν ζωγραφιά! Ο Γιώργος χάζευε την πλατεία, τον στολισμό, τις μπομπονιέρες, τα γλυκά στο τραπέζι κι έλεγε συνέχεια “δεν το πιστεύω…” Ο ήλιος είχε δυναμώσει τόσο πολύ που κι εγώ έλεγα “δεν το πιστεύω…”

“Ο Γιώργος είναι σεφ. Παρακάλεσα το φίλο του και βοηθό του Πέτρο να του ζητήσει να ετοιμάσει 30 κιλά μαρμελάδα ντομάτας για μια δεξίωση. Αυτή τη μαρμελάδα εγώ θα την έπαιρνα και θα την έβαζα σε μικρά βαζάκια όπου θα έδενα πάνω τους και τρια κουφέτα. Γελούσα μόνη μου όταν σκεφτόμουν το πρόσωπο του γαμπρού την ώρα που θα αντίκριζε τις μπομπονιέρες του γάμου του φτιαγμένες από τον ίδιο. Το σχέδιο είχε πάρει πλέον σατανικές διαστάσεις! Κάθε φορά που τον άκουγα στο τηλέφωνο να τσακώνεται με τον Πέτρο επειδή 30 κιλά μαρμελάδας δεν φτιάχνονται στο σπίτι ίδρωνα από αγωνία και μετά γελούσα απο μέσα μου πολύ! Τέλος πάντων… δεν τον πείσαμε και το πακέτο το έφαγε ο Πέτρος!”

“Ένα ωραίο έθιμο που κάναμε ήταν η κουλούρα! Πρέπει η πεθερά να σπάσει στο κεφάλι της νύφης μια κουλούρα και να πάρει το μισό η νύφη και το άλλο μισό ο γαμπρός. Αυτό πρέπει να το κάνουν κομμάτια με τα χέρια τους και να το πετάξουν σε όλο τον κόσμο! Σαν να θέλουν να μοιράσουν τη χαρά τους σε όλους και σαν ευχή.. Όποιος πιάνει ένα κομμάτι ν’αξιωθεί τέτοιες χαρές! Την ιστορία αυτή την είπε ο Γιάννης στο μικρόφωνο και αμέσως όλοι σηκώθηκαν όρθιοι. Αν τους έβλεπες με τα χέρια ψηλά να φωνάζουν “Εδώ! Εδώ σε μένα!” Ήταν όλοι με τα χέρια ανοιχτά και ζητούσαν χαρά σαν τη δική μου!”

“Πήρα το μικρόφωνο τους ευχαρίστησα ολους έναν έναν ξεχωριστά. Αφιέρωσα στον Γιώργο μου ένα τραγούδι που μου είχε στείλει εκείνος το καλοκαίρι και που με συνόδευε σε όλη την προετοιμασία, το χορέψαμε σαν να είναι ο τελευταίος χορός με την παλιά Ελένη και ο πρώτος με την καινούρια…  Μεθυσα τόσο γλυκα… χόρεψα τόσο τρελά… και έζησαν αυτοί καλά κι εσείς καλύτερα…”